Αγωνία... και η ζωή περνάει!
Τι μου συμβαίνει όταν αγωνιώ συνεχώς; Μήπως προσπαθώ κάτι ν' αποφύγω; Aς ζήσουμε το παρόν χωρίς ν'αγωνιούμε για τα πιο εξωφρενικά πράγματα. Η ζωή είναι πολύ ωραία για να τη σπαταλάμε με αρνητικές σκέψεις.
Τι μου συμβαίνει όταν αγωνιώ συνεχώς; Μήπως προσπαθώ κάτι ν' αποφύγω; Aς ζήσουμε το παρόν χωρίς ν'αγωνιούμε για τα πιο εξωφρενικά πράγματα. Η ζωή είναι πολύ ωραία για να τη σπαταλάμε με αρνητικές σκέψεις.
Σύμφωνα με μία έρευνα που ολοκληρώθηκε πρόσφατα σε 28 διαφορετικές χώρες, ένα σημαντικό ποσοστό των νέων μπαμπάδων εμφανίζουν κάποια μορφή κατάθλιψης λίγο πριν και κυρίως μετά τη γέννηση του παιδιού τους.
Μετά από μια δύσκολη μέρα, γυρίσαμε σπίτι και δεν είχαμε όρεξη να κάνουμε τίποτα - και γι’ αυτό ανοίξαμε το ψυγείο και καταβροχθίσαμε ό,τι βρήκαμε μπροστά μας, επειδή το φαγητό μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα.
Δύο παιδιά στο ίδιο δωμάτιο μεγαλώνουν μαζί κάθε λεπτό. Αυτό τους δίνει αμέτρητες ευκαιρίες για να αποτυπώσουν αναμνήσεις ακριβώς τη στιγμή που αυτές γεννιούνται.
Τα ζώα μπορούν να μας τροφοδοτούν με θετικά συναισθήματα χωρίς εμείς να χρειάζεται να κάνουμε κάτι παραπάνω από το να τα εντάξουμε στην καθημερινή μας φροντίδα, όπως για κάθε άλλο μέλος της οικογένειας μας.
Οι γονείς, γνωρίζοντας τι μπορεί να καταλάβει το παιδί τους ανάλογα με την ηλικία του, μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα την κατάσταση και να το βοηθήσουν να προσαρμοστεί ευκολότερα στα νέα δεδομένα.
Πολλές φορές, οι φόβοι των παιδιών προσχολικής ηλικίας μπορεί να αποτελούν περιστασιακές αντιδράσεις σε συγκεκριμένα γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Οι ειδικοί ανακάλυψαν ότι οι άνθρωποι δεν πλήττουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Αντιθέτως έχουν εντοπίσει πέντε διαφορετικούς τύπους ανίας. Ο τελευταίος, ο οποίος ανακαλύφθηκε πρόσφατα, θεωρείται μάλιστα ο πιο ανησυχητικός.
Κι όμως, η συνομιλία ενός παιδιού στο τηλέφωνο με την μητέρα του είναι σχεδόν εξίσου αποτελεσματική με την μητρική αγκαλιά της, προκειμένου να δώσει ανακούφιση σε μια δύσκολη στιγμή, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, που μελέτησε τη χημεία των ανθρωπίνων σχέσεων.
Είναι πολύ δύσκολο για μία γυναίκα που 18 χρόνια είχε ως βασικό και πρωταρχικό της ρόλο τη μητρότητα, να αποδεχτεί ότι η φροντίδα των παιδιών της δε θα γεμίζει πλέον την καθημερινότητά της. Η γυναίκα αυτή καλείται να δημιουργήσει μία νέα ταυτότητα στο επίκεντρο της οποίας δε θα είναι πλέον τα παιδιά της.