Σα βγεις στον πηγαιμό για φοιτητής...

...να εύχεσαι να 'ναι μακριά το Πανεπιστήμιο. Απολογούμαι για την παραποίηση ενός από τους πιο δυνατούς στίχους στην ιστορία της παγκόσμιας ποίησης. Είναι, όμως, αλήθεια. Ο φοιτητής σε άλλη πόλη από εκείνη που μεγάλωσε είναι δύο φορές φοιτητής.

Δεν αλλάζω με τίποτα τη φοιτητική ζωή. Ναι, το ξέρω ότι όλοι το ίδιο λένε, για κάθε περίοδο. Πρώτα είναι “τα μαθητικά τα χρόνια”, μετά η φοιτητική ζωή, ακόμα και τους μήνες στον στρατό θα ακούσεις κάποιους να αναπολούν. Για να μην αρχίσουμε να λέμε για εκείνους που όλο μιλούν για την προηγούμενη δουλειά, την πρώτη τους σχέση και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

Έχουμε μια τάση να αγαπάμε το παρελθόν και να το εξωραΐζουμε σε σχέση με το παρόν. Ποιος ξέρει, ίσως είναι ο τρόπος μας να δείχνουμε την εκτίμησή μας για κάποια πράγματα, στα οποία δεν δώσαμε τη σημασία που έπρεπε όταν συνέβαιναν. Τι έλεγα, όμως; Α, ναι. Φοιτητική ζωή. Εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν είναι εξωραϊσμός, είναι η αλήθεια.

Και όσοι έχουν περάσει ή περνάνε από αυτή τη φάση, νομίζω ότι θα συμφωνήσουν. Τι κάνει αυτή την περίοδο της ζωής μας τόσο ξεχωριστή; Μα, κάθε στιγμή της, μικρή ή μεγάλη. Και, ας μου επιτρέψουν οι φίλοι που σπούδασαν ή σπουδάζουν στην πόλη που μεγάλωσαν, αλλά η μαγεία των σπουδών μακριά από το σπίτι είναι ακόμα μεγαλύτερη.

Ο φοιτητής που φεύγει από το σπίτι, κι ας μην το αντιλαμβάνεται στην αρχή, είναι ο πιο τυχερός από όλους. Είναι εκείνος που θα βιώσει περισσότερο την αλλαγή, το βήμα προς τη νέα ζωή του. Από την ασφάλεια και τον περιορισμό του πατρικού, θα βρεθεί, σε μία μέρα, στην ανεξαρτησία και την ευθύνη της ζωής παρέα μόνο με τον εαυτό του. Άντε και κανέναν συγκάτοικο.

Κάποια πράγματα είναι γεγονός. Ναι, δεν θα έχεις τη μαμά να σου φτιάχνει το αγαπημένο σου παστίτσιο, μέρα παρά μέρα. Και θα πρέπει να μάθεις ότι το ηλεκτρικό, το τηλέφωνο, το νερό και το ίντερνετ δεν είναι πάντα, με έναν μαγικό τρόπο, συνδεδεμένα. Κάποιος πρέπει να πληρώσει. Άσε που, δυστυχώς, το ψυγείο και τα ντουλάπια δεν γεμίζουν μόνα.

Ας είμαστε, όμως, σοβαροί. Ποιος δεν μπορεί να ξεπεράσει ή να συνηθίσει, έστω, τα παραπάνω; Μετά, λοιπόν, αρχίζουν τα ωραία. Νέα πόλη, νέος κόσμος, νέα μέρη, νέα στέκια. Ακούγεται δύσκολο, αλλά είναι πολύ πιο εύκολο από όσο νομίζει κανείς. Στην ίδια θέση με εσένα βρίσκονται χιλιάδες άλλοι. Δεκαοχτάρηδες σε μία νέα πόλη. Έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να βγεις από το σπίτι. Να μας μια βόλτα μέχρι το Πανεπιστήμιο. Πίστεψέ με. Δεν θα δυσκολευτείς να καταλάβεις ποιοι είναι οι υπόλοιποι νέοι στη σχολή ή στην πόλη. Και όταν τους δεις, το μόνο που χρειάζεται είναι να πας κοντά και να ανοίξεις το στόμα σου. “Γεια σου, είμαι ο Κώστας”. Ίσως, να είπες, μόλις, τις πρώτες λέξεις σε έναν φίλο ζωής.

Γιατί, στα τέσσερα-πέντε χρόνια της φοιτητικής ζωής σου, το πιο σίγουρο είναι ότι θα γνωρίσεις αμέτρητους νέους ανθρώπους. Με κάποιους δεν θα ταιριάξετε, με άλλους θα μιλάτε πού και πού. Είναι, όμως, κι εκείνοι οι λίγοι με τους οποίους θα κολλήσεις. Εκείνοι που θέλεις να γνωρίσεις και στους άλλους κολλητούς. Εκείνοι που θα γράψουν μαζί σου τις φοιτητικές αναμνήσεις.

Και θα είναι πολλές. Ωραίες, άσχημες, ξεκαρδιστικές, καταθλιπτικές, αστείες ή χαζές. Σίγουρα, αξέχαστες. Με ένα ποτήρι ποτό στο χέρι, ξημερώματα στο σπίτι φίλου, θα φιλοσοφήσεις από τις σχέσεις μέχρι το γιατί ήρθαμε σε αυτό τον κόσμο. Ξεκινώντας από μία κούπα καφέ, θα σχεδιάσεις το πιο αυθόρμητο ταξίδι. Και θα το πραγματοποιήσεις την ίδια μέρα. Αληθινές ιστορίες.

Και δεν είναι ντροπή να το παραδεχτούμε. Στην αγκαλιά κάποιου φίλου θα γυρίσεις μεθυσμένος ξημερώματα στο σπίτι. Θα σκαρώσετε ολόκληρα σχέδια για να κερδίσεις την καρδιά εκείνης ή εκείνου που γλυκοκοιτάζεις από το πρώτο έτος. Θα σχεδιάσετε και θα πάτε στα πιο τρελά, αλλά και στα πιο κουλά πάρτι. Η λίστα δεν έχει τελειωμό και την γράφεις εσύ. Μόνος.

Είναι ωραία η φοιτητική ζωή μακριά από το σπίτι. Γλυκιά, τρελή και λίγο επαναστατική. Μία πρώτη γεύση ανεξαρτησίας. Που σου αρέσει, γιατί, κατά βάθος, είναι ελεγχόμενη. Μετά είναι που αρχίζουν τα δύσκολα. Για αυτό, αν είσαι έξυπνος, θα φροντίσεις να την απολαύσεις, αλλά την ίδια στιγμή να κτίσεις πάνω της, για το μέλλον: δεν αφήνουμε έξω το διάβασμα.

Τα χρόνια που θα ζεις στη δική σου πρώτη φωλιά, πρέπει και μπορείς να τα φτιάξεις όσο πιο όμορφα γίνεται. Με καλούς φίλους για συνοδοιπόρους. Η απόσταση από το σπίτι σου δίνει όση ακριβώς ελευθερία χρειάζεσαι στα είκοσι και κάτι για να τα καταφέρεις. Και αν παίξεις σωστά το “παιχνίδι”, φεύγοντας θα αφήσεις πίσω ένα δεύτερο σπίτι. Και θα είσαι άλλος άνθρωπος.

Μόνο, όσο διαρκέσει η ζωή εκεί στα “ξένα”, μην ξεχνάς εκείνους τους έρμους ανθρώπους που σε στηρίζουν από μωρό και θα σε στηρίζουν μέχρι το τέλος. Και όταν βρίσκεις την ευκαιρία να κλείνεις εισιτήριο και να γυρίζεις σπίτι. Λίγες μέρες αρκούν. Τους λείπεις. Και εσύ, όμως, δεν θα έλεγες όχι σε εκείνο το παστίτσιο που λέγαμε, έτσι; Και ό,τι άλλο χωράνε τα ταπεράκια της Ελληνίδας μάνας που θα πάρεις φεύγοντας.

Άρθρο: Θεόδουλος Γεωργιάδης