O Γάλλος συγγραφέας που πήρε Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1947, μας βάζει πραγματικά να κολυμπήσουμε στα βαθιά και στα ανοιχτά! Και πώς να μην είναι βαθιά τα νερά όταν μιλάμε για «θάρρος», «απομάκρυνση» και για «ανακάλυψη»; Κάποιος που είναι αρκετά αισιόδοξος, θα πει πως το μόνο που δεν πρέπει να λέμε, είναι το «δεν μπορώ». Ο Gide, λέει πως δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε κάτι καινούριο αν δεν έχουμε θάρρος. Ίσως να είναι από τα λίγα «δεν μπορώ» που υπάρχουν!
Θάρρος και τόλμη
Αν βάλουμε τις δύο λέξεις μαζί, θα έχουμε τότε μια τρίτη λέξη σαν αποτέλεσμα: Τη δύναμη. Έρχεται και άλλη μια λέξη. Το ρίσκο. Σκέψου τον εαυτό σου να θέλει να ξεκινήσει μια δική του δουλειά. Να γίνεις ένας επιχειρηματίας. Πιστεύεις πως εκτός από όλα τα υπόλοιπα απαραίτητα που πρέπει να έχεις, δε θα χρειαστείς θάρρος και τόλμη; Σίγουρα δεν το πιστεύεις. Όσο πιο φιλόδοξο είναι ένα σχέδιο που κάνεις, τόσο περισσότερο θα χρειαστεί να εξοπλιστείς με θάρρος. Ο κίνδυνος να αποτύχεις, μεγαλώνει επίσης όσο πιο φιλόδοξο είναι το σχέδιό σου. Στο τέλος όμως, αυτό είναι και το νόημα της τόλμης. Να κάνεις πόλεμο στον κίνδυνο…
«Ξεβολέψου»
Απέναντι από το θάρρος, βρίσκεται το…βόλεμα. Ο δικός μας μεγάλος των γραμμάτων, κήρυξε «πόλεμο» στο βόλεμα και ειδικά στην «Ασκητική», θα βρεις υπέροχα πράγματα που δείχνουν πώς το βόλεμα μας κρατάει πίσω. Είναι ο βασικός λόγος για τον οποίον μισούμε το ρίσκο και την τόλμη. Το ονομάζουμε «ησυχία» αλλά δεν είναι τίποτε άλλο παρά στασιμότητα. Αυτό είναι το βόλεμα, μια στάσιμη κατάσταση όπου προτιμάμε να μη χάσουμε τίποτε από όσα έχουμε. Σκεφτείτε λοιπόν, τον άνθρωπο που ανακάλυψε πως η τριβή μεταξύ πετρωμάτων δίνει φωτιά, να έμενε εκεί. Θα είχαμε ποτέ ηλεκτρικό ρεύμα;
Αφήνουμε τον εαυτό ελεύθερο
Ο Γάλλος συγγραφέας, μας προτρέπει να αφήσουμε την ακτή και να πάμε να δούμε τους ωκεανούς. Να μπούμε σε ταξίδια και περιπέτειες. Εκεί, δε θα ανακαλύψεις μόνο τους ωκεανούς και τα «βάθη» τους, θα μπορέσεις επίσης να ανακαλύψεις κάτι ακόμη πιο σημαντικό: Τον εαυτό σου. Οι δοκιμασίες στις οποίες θα μπεις, θα σε αποκαλύψουν. Το βόλεμα, δεν αποκαλύπτει κάτι πέραν από τον φόβο μας στην αλλαγή. Όταν βγούμε στα δύσκολα, τότε θα δούμε τις δυνατότητές μας. Στο βόλεμα και στην «ηρεμία» του, θα ζούμε σε μια ψευδαίσθηση πως τα πάντα είναι τετραγωνισμένα και ομαλά. Στα πρώτα κύματα του ωκεανού λοιπόν, θα δεις τις αντιδράσεις σου και τις ικανότητές σου.
Τέλος, είναι και κάτι άλλο που το βιώνεις το καλοκαίρι. Είναι η ζωντάνια που σου χαρίζει το καινούριο. Χωρίς τόλμη, χωρίς θάρρος και χωρίς τη θέληση για να πάμε νέα ταξίδια με περιπέτειες, θα έχεις μόνιμα να αντιμετωπίσεις τη «βαρεμάρα». Αν παραπονιόμαστε για τη βαρεμάρα, είναι που μάλλον σε κάποια πράγματα έχουμε βολευτεί. Φταίει μάλλον που δεν έχουμε απομακρυνθεί από την ακτή για να ανακαλύψουμε ωκεανούς όπως λέει ο Gide. Οι ωκεανοί, μπορεί να έχουν φουρτούνες και κινδύνους, όμως έχουν και βάθη και δεν είναι και τόσο «βολικό» να χάνεις την ευκαιρία να τα απολαύσεις μένοντας…στην ακτή.
Άρθρο: Αλέξανδρος Δρίβας
Το διαβάσαμε εδώ