Φοιτητική ζωή δεν είναι μόνο τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια

Είσαι φοιτητής; Μη μιλάς καθόλου. Αυτό σημαίνει πως κάνεις ζωάρα, είσαι όλη μέρα αραχτός, πού και πού πατάς στη σχολή σου επειδή βαρέθηκες, είσαι όλη μέρα έξω και τρως τα λεφτά των δικών σου.

Πέρασες σε άλλη πόλη; Είσαι τότε ο πιο τυχερός της κατηγορίας. Δικό σου σπίτι, δικός σου χώρος, δική σου ζωή χωρίς να έχεις τους δικούς σου πάνω απ’ το κεφάλι σου να σε ελέγχουν και να σε ρωτάνε με ποιον θα βγεις και τι ώρα θα γυρίσεις. Καλείς σπίτι σου όποιον θέλεις κι όποτε θέλεις, καθαρίζεις όποτε σου καπνίσει και δε δίνεις λογαριασμό σε κανέναν. Σου βάζουν η μαμά κι ο μπαμπάς τα λεφτά στην τράπεζα κάθε εβδομάδα, κι αν χωρίσεις με το αμόρε κι είσαι στα down σου σού βάζουν και χρήματα εξτρά, να ψωνίσεις να ξεχάσεις τον πόνο σου.

Πέρασες στην πόλη σου; Είσαι λιγότερο τυχερός απ’ τους προηγούμενους, χωρίς να σημαίνει ότι παρ’ όλα αυτά δε ζεις κι εσύ ανέμελα και ξέγνοιαστα. Μπορεί μέχρι και το πρώτο εξάμηνο να υπήρχε έλεγχος απ’ τους δικούς σου, αλλά με τον καιρό τους το έκοψες σιγά-σιγά. Οπότε τι μένει; Πλυμένα, καθαρά και διπλωμένα ρουχαλάκια με άρωμα μαμάς, ζεστό φαγητό, λεφτά για ό,τι χρειαστείς. Όλα έτοιμα στα πόδια σου! Σε χαλάει μεν ότι δεν έχεις το δικό σου χώρο και ζηλεύεις λίγο τους συμφοιτητές σου που μένουν μόνοι τους, αλλά εδώ που τα λέμε δε σε βλέπει και πολύ το σπίτι σου, οπότε μικρό το κακό.

Έτσι, είτε ανήκεις στην πρώτη κατηγορία είτε στη δεύτερη, παραμένεις φοιτητής, συνώνυμο του καλοπερασάκια, δηλαδή. Όλη μέρα καφεδάρες, ποτάρες, ξενύχτια, διάβασμα μία μέρα πριν την εξεταστική και μετά κλαψούρισμα στα social media για τον εκδικητικό Σεπτέμβρη που σε περιμένει.

Όσον αφορά το προσωπικά σου, να ‘χαμε να λέγαμε. Έρωτας; Ποιος έρωτας, καλέ, και ποιες δεσμεύσεις; Τα φοιτητικά τα χρόνια είναι τα πιο ανέμελα, μην είσαι χαζός και τα χαραμίσεις με έναν άνθρωπο μόνο! Πάνω από μήνα απαγορεύεται να κρατήσεις το οτιδήποτε, πώς θα γεμίσεις εμπειρίες; Τι θα έχεις να διηγείσαι στα εγγόνια σου αύριο-μεθαύριο, τι ψυχή θα παραδώσεις στην τελική; Είσαι πολύ νέος ακόμα για σοβαρή σχέση, άλλαζε τα ταίρια σαν τα πουκάμισα κι έχε το κεφάλι σου ήσυχο! Τι κατάλαβαν κι αυτοί που δεσμεύτηκαν κι ερωτεύτηκαν; Όλη μέρα πάνω από ένα messenger να τσεκάρουν πριν πόση ώρα ήταν μέσα η σχέση τους και να σκάνε που δεν τους έχεις στείλει ακόμη μήνυμα.

Έλα όμως που δεν είναι όλοι οι φοιτητές έτσι, κι ας είναι όλα τα παραπάνω η συντριπτική πλειοψηφία τους. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες ανέσεις, την ίδια ζωή και τον ίδιο τρόπο σκέψης κι οι φοιτητές ακόμη δεν ξεφεύγουν από αυτήν την περίπτωση.

Μπορεί παντού να σου πλασάρουν ότι όσο πιο εγωκεντρικά κι ανεύθυνα αντιμετωπίσεις τη φοιτητική σου ζωή τόσο το καλύτερο για σένα, αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Δεν αναφέρομαι στον πρώτο χρόνο που είναι ουσιαστικά χρόνος προσαρμογής και μετά το λούκι των Πανελληνίων δεν ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι όπως είναι φυσιολογικό, αλλά για όλα τα υπόλοιπα έτη.

Καταρχάς, στη χώρα την οποία ζούμε τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά από ό,τι ήταν πέντε κι έξι χρόνια πριν, και δεν έχουν όλοι οι γονείς την οικονομική άνεση να δίνουν στα παιδιά τους τα χρήματα που έχει ανάγκη ένας φοιτητής, είτε πέρασαν αλλού είτε ακόμη και στην ίδια τους την πόλη. Έτσι, πολλά παιδιά δουλεύουν και ταυτόχρονα συνδυάζουν το πρόγραμμα της σχολή τους, χωρίς να σημαίνει ότι χρωστάνε διψήφιο αριθμό μαθημάτων στις εξεταστικές.

Είναι παιδιά που ανεξαρτητοποιήθηκαν μια ώρα αρχύτερα κι αυτό μόνο καλό μπορεί να τους κάνει. Πληρώνουν το νοίκι, τους λογαριασμούς του σπιτιού, παίρνουν δίπλωμα, μαζεύουν λεφτά για αυτοκίνητο, τσοντάρουν και στο σπίτι για να βοηθήσουν τους δικούς τους και δεν τα περιμένουν όλα έτοιμα στο χέρι. Είναι παιδιά ανεξάρτητα, πιο ώριμα και πιο έτοιμα να βγουν στον έξω κόσμο σε σχέση με τους άλλους που θα γκρινιάξουν και θα κλείσουν το τηλέφωνο στα μούτρα στο γονιό που τους έβαλε αυτή την εβδομάδα στην τράπεζα ένα πενηντάρι λιγότερο.

Βέβαια, δε σημαίνει ότι τα παιδιά που δε δουλεύουν είναι ανεπρόκοπα. Πολλά μάλιστα έχουν μάθει έτσι απ’ το σπίτι τους, συνεπώς τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχουν οι γονείς. Υπάρχουν και κάποιοι γονείς που είναι πιο αυστηροί και δε θέλουν το παιδί τους να δουλέψει, κι ας ξέρουν ότι με το ζόρι του παρέχουν τα βασικά. Είτε επειδή είναι το μοναχοπαίδι τους, είτε επειδή δε θέλουν να κουράζεται και να τραβήξει όσα τράβηξαν, είτε οτιδήποτε.

Όμως αν υπάρχει μία κατάλληλη στιγμή για να σταθείς στα πόδια σου, είναι τα χρόνια που είσαι φοιτητής. Που τώρα αρχίζεις να αποκτάς ευθύνες, να συνειδητοποιείς κάποια πράγματα και να αλλάζει το σκεπτικό σου. Τώρα που δεν έχεις παιδιά να ταΐσεις ούτε να ντύσεις, αλλά τον εαυτό σου και τις δικές σου ανάγκες να καλύψεις.

Κάθε αρχή ωστόσο και δύσκολη και με τα λόγια όλοι το έχουμε, αλλά στην πράξη όλοι διστάζουμε. Το νόημα είναι ότι φοιτητική ζωή δεν είναι ούτε οι καφεδάρες, ούτε οι ποτάρες, ούτε τα ξενύχτια μόνο. Είναι κι οι άνθρωποι που θα γνωρίσεις και που με κάποιους θα παραμείνετε φίλοι για το υπόλοιπο της ζωής σας. Φοιτητικά χρόνια δεν ισοδυναμούν για όλους ως καλοπέραση, αλλά ένα στάδιο μετάβασης απ’ το παιδί στον ενήλικα. Μετάβαση από το «τα περιμένω όλα έτοιμα» στο «δουλεύω για να μάθω και να μην έχω ανάγκη κανέναν».

Δεν είναι η επιφάνεια που μετράει, αλλά η ουσία. Γι’ αυτό όσο μπορείς μην αναλώνεσαι δεξιά κι αριστερά σε εφήμερους έρωτες, δήθεν παρέες και υπερπροβολή της ζωής που θες να πλασάρεις ότι ζεις. Όλα πάντα έχουν ένα αντίκτυπο, κι επειδή με το να αναλώνεσαι χαραμίζεις τον εαυτό σου, θα ξυπνήσεις μια μέρα και δε θα ξέρεις από πού να τα πιάσεις, πού να στηριχτείς και πού να τα αφήσεις.

Εσύ διαλέγεις τη ζωή που θες να έχεις, αρκεί να είσαι καλά το βράδυ όταν κοιμάσαι με τις επιλογές σου. Κι άσε να σου λένε ότι δε ζεις τα φοιτητικά σου τα χρόνια όπως θα έπρεπε. Οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν μόνο το αποτέλεσμα χωρίς να επεξεργάζονται τη διαδικασία του να φτάσεις μέχρι εκεί.

Άρθρο: Ειρήνη Μανουσαρίδου