Κι αν το παιδί μου χτυπήσει στο σχολείο; Αν χάσω τη δουλειά μου; Αν πάθω καρδιακή προσβολή και πεθάνω; Αν το αυτοκίνητο μου που είναι παλιό, όπου να ᾽ναι με αφήσει, τι θα κάνω που δεν έχω λεφτά για καινούργιο;
Αν μπει κλέφτης στο σπίτι μου και με σκοτώσει ή αν ο γλείφτης συνάδελφος, μου φάει τη θέση;
Αν οι παραπάνω σκέψεις ταιριάζουν με τις δικές σου, τότε σκέψου μήπως είσαι και εσύ ένας από τους επαγγελματίες της αγωνίας.
Σκέψου μήπως δημιουργείς περιττό άγχος και αγωνία στη ζωή σου για κάθε δραστηριότητα που αναλαμβάνεις.. Ή σκέψου μήπως ανήκεις σε εκείνη την κατηγορία που αγωνιάς συνεχώς για τα προσωπικά σου θέματα, για τη ζωή τα παιδιά ή τους κοντινούς σου ανθρώπους.
Συχνά η αγωνία, εκφράζει μια στασιμότητα της ζωής, αποφεύγοντας τις υποχρεώσεις της τωρινής.
Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου, να προσπαθώ να γράψω ένα άρθρο και να παραμένω κολλημένη στον υπολογιστή, μην έχοντας θέμα.
Τότε είναι που σκέφτομαι τις αυριανές υποχρεώσεις, τη δουλειά γραφείου που με περιμένει και που δεν ξέρω αν θα προλάβω να τη βγάλω εις πέρας, τα παιδιά, το σπίτι και ξαφνικά ανακαλύπτω πως με τις σκέψεις του αύριο, έχω χάσει ήδη μιάμιση ώρα από το τώρα. Μιάμιση ώρα μακριά από την πίεση του να βρω και να γράψω ένα θέμα. Μακριά από την αντιμετώπιση μιας εργασίας που με δυσκόλευε.
Έτσι κάνουμε και για πολλά άλλα πράγματα οι άνθρωποι καθημερινά, με στόχο να αποφύγουμε να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις που μας δυσκολεύουν, με αντίτιμο την αποφυγή και την ακινητοποίησή μας. Αγωνιούμε για το αύριο, μην μπορώντας να βγάλουμε εις πέρας το τώρα.
Σημαντικό επίσης είναι πως χρησιμοποιούμε την αγωνία ως βολική δικαιολογία για ορισμένες συμπεριφορές ηττοπάθειας. Έχουμε μερικά παραπανίσια κιλά, αγωνιάμε, τρώμε περισσότερο και έτσι έχουμε μια πολύ καλή δικαιολογία να μείνουμε προσκολλημένοι στη συμπεριφορά αγωνίας.
Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν αγωνιούμε καπνίζουμε περισσότερο κι αυτό το χρησιμοποιούμε επίσης ως δικαιολογία, ώστε να αποφύγουμε να κόψουμε το κάπνισμα.
Εν κατακλείδι, η αγωνία μάς βοηθά να αποφύγουμε μια αλλαγή. Είναι πολύ πιο εύκολο να αγωνιούμε για τους πόνους που έχουμε στο στήθος, παρά να πάμε στον γιατρό να το κοιτάξουμε και να ασχοληθούμε πραγματικά με τον εαυτό μας.
Η αγωνία μας εμποδίζει να ζήσουμε τη ζωή μας. Μας κολλάει στην αδράνεια και στο τίποτα και απλώς μας αφήνει να συλλογιζόμαστε αντί να κινητοποιούμαστε.
Η αγωνία μας χαρίζει την προσοχή των άλλων, δημιουργώντας μας έλκη, πονοκεφάλους ή πόνους στην πλάτη και μας αφήνει έρμαια στα χέρια της μοίρας.
Τι μπορείς να κάνεις λοιπόν, για να εκμηδενίσεις την αγωνία και να κινητοποιηθείς; Ξεκίνα να ζεις στο εδώ και τώρα και μόνο.
Κάθε φορά που πιάνεις τον εαυτό σου να αγωνιά για κάτι, ρώτησέ τον: «Τι προσπαθώ να αποφύγω τώρα, χρησιμοποιώντας αυτή τη στιγμή την αγωνία;»
Κατευθείαν κάνε επίθεση σε αυτό που προσπαθείς να αποφύγεις. Δεν υπάρχει καλύτερο αντίδοτο στην αγωνία από τη δράση!
Δώσε στον εαυτό σου περιόδους αγωνίας. Δύο δεκάλεπτα τη μέρα, μέσα στα οποία θα του επιτρέπεις να αγωνιά όσο θέλει και μπορεί, αρκεί αυτές οι ώρες να είναι συγκεκριμένες. Δέκα λεπτά το πρωί και δέκα λεπτά το βράδυ είναι αρκετά για να ανησυχήσεις σχετικά με κάθε πιθανή καταστροφή που μπορεί να συμβεί σε σένα ή στους αγαπημένους σου.
Από κει και έπειτα, μετάθεσε κάθε αγωνία που μπορεί να ξετρυπώσει ενδιάμεσα στην επόμενη περίοδο αγωνίας. Σύντομα θα συνειδητοποιήσεις πόσο ανόητο είναι να σπαταλάς τόσο άσκοπα τον χρόνο σου και θα καταφέρεις να εκμηδενίσεις εντελώς ακόμη και αυτές τις μικρές περιόδους αγωνίας.
Φτιάξε έναν κατάλογο με τα πράγματα τα οποία στο χθες σε έκαναν να αγωνιάς και έπειτα δες αν αυτά τα πράγματα έγιναν ποτέ πραγματικότητα ή αν με την αγωνία σου, κατάφερες να αλλάξεις κάτι.
Πολύ σύντομα θα καταλάβεις πως η αγωνία είναι μια μάταιη κατάσταση και πως η υποτιθέμενη καταστροφή δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ. Ακόμη όμως και αν συμβεί, συχνά αποδεικνύεται μικρότερη έως και ευεργετική.
Την επόμενη φορά που θα είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις να αγωνιάς και να αγχώνεσαι, βρες κάποιον κοντά σου και πες του: «Kοίταξέ με! Είμαι έτοιμος να αρχίσω να αγωνιώ».
O άλλος το πιθανότερο είναι πως θα τα χάσει γιατί σίγουρα δε θα καταφέρεις να εκδηλώσεις αυτό για το οποίο μίλησες, με αποτέλεσμα να σταματήσει εκεί.
Με λίγα λόγια, το κλειδί για την ψυχική ηρεμία και την δράση, είναι να ζεις στο παρόν και μόνο και να μην ξοδεύεις τις τωρινές στιγμές σε σκέψεις που σε ακινητοποιούν στο παρελθόν ή στο μέλλον.
Άρθρο: Ανδριάννα Γεροντή
Το διαβάσαμε εδώ