Ίσως ακούγεται περίεργο το ερώτημα, αλλά το να είσαι καλό και βολικό παιδί έχει ένα τίμημα και θα έλεγε κανείς και μια οριοθέτηση...
Τι ορίζουμε ως «καλό» παιδί; Το καλό παιδί είναι εκείνο που δε λέει ποτέ όχι και που δε ζητάει τίποτα. Οι ευγενικές αυτές ψυχές δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν ποτέ κανέναν και είναι πάντα πρόθυμοι και εξυπηρετικοί καθώς και παραχωρούν τα προνόμιά τους στους άλλους.
Γιατί όμως αυτά τα άτομα, που μοιάζουν να είναι όλα τόσο καλά, με ιδανικές οικογενειακές σχέσεις και ξεκάθαρα όρια, χτυπούν πιο συχνά την πόρτα του ψυχοθεραπευτή; Αν μεταφράσουμε την πραγματική έννοια του «βολικού» παιδιού, τότε ίσως τα πράγματα να είναι πια καθαρά.
Για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων η καλοσύνη αποτελεί μονόδρομο. Είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρχουν και να σχετίζονται. Η αλήθεια όμως είναι ότι για τους περισσότερους η καλοσύνη αντί να διευκολύνει την ψυχολογική υγεία και τις (υγιείς) διαπροσωπικές τους σχέσεις, στέκεται εμπόδιο στο δρόμο για την προσωπική ευχαρίστηση και την ανάπτυξη υγιών σχέσεων. Το να «είμαι καλός» συχνά σημαίνει να αποσιωπώ τα πραγματικά μου συναισθήματα. Σημαίνει να παραιτούμαι από την ειλικρίνεια στις σχέσεις μου επειδή με καταβάλλει ο φόβος της κριτικής ή της απόρριψης.
Τι γίνεται λοιπόν, όταν το άτομο συνειδητοποιεί το ρόλο που είχε στην οικογένεια; Θυμός γιατί δεν έμαθε να εκδηλώνεται ίσως, αλλά και ενοχή, διότι αν θυμώσει και αλλάξει συμπεριφορά, θα πρέπει να αντιμετωπίσει το κόστος. Επομένως, ο θυμός είναι η αρχή της αλλαγής. Αν επιτρέψει το άτομο στον εαυτό του να θυμώνει, σημαίνει πως θέλει να βγει από το κουκούλι που του κατασκεύασαν και να ανοίξει τα φτερά του. Αν όμως σκέφτεται ενοχικά, τότε για άλλη μια φορά θα βάλει τους άλλους μπροστά και θα παραμελήσει τον εαυτό του, τις ανάγκες του και τα συναισθήματά του.
Αν νιώθετε ότι είστε υπερβολικά καλός με τους άλλους ή αν σχετίζεστε με ένα άτομο υπερβολικά καλό, αξίζει τον κόπο να θυμάστε ότι δυστυχώς η υπερβολική καλοσύνη σχεδόν ποτέ δεν αποφέρει τα ζητούμενα αποτελέσματα: Δεν κάνει τις σχέσεις πιο εύκολες, δεν εγγυάται την άνευ άλλων όρων αποδοχή από τους άλλους και δεν βελτιώνει την ποιότητα της ζωής μας. Αντίθετα, μας καταπιέζει, μας τυραννάει και μας γεμίζει θυμό και νευρώσεις.
Είναι σημαντικό να φτάσει κανείς στο σημείο και να πει ότι από τον εαυτό του εξαρτάται να πάρει τη ζωή στα χέρια του και να ακούσει τις ανάγκες του. Θέλει μεγάλη προσπάθεια και επιμονή, ακόμα και να θυμώσει κανείς. Εξάλλου ο θυμός, αποτελεί κι ένα από τα πιο βασικά συναισθήματα. Χωρίς αυτόν, όλα θα έμοιαζαν βολικά και ανθεκτικά…
Άρθρο: Αικατερίνη Μούτουπα - Ψυχολόγος
Το διαβάσαμε εδώ